Howard Phillips Lovecraft nazywany też Samotnikiem z Providence to amerykański pisarz żyjący na przełomie XIX i XX wieku. Znany jest głównie jako ojciec Mitologii Cthulhu, która odcisnęła swoje piętno w literaturze (i to nie tylko autorstwa Lovecrafta, bo nawiązania można znaleźć choćby w przygodach naszego rodzimego Jakuba Wędrowycza), filmach, muzyce (niech pierwszy rzuci kamieniem, kto nie zna The Call of Ktulu Metalliki) oraz oczywiście grach wszelakiej maści (wystarczy chyba, że wymienię Necromicon, Call of Cthulhu, czy serię Alone in the Dark). Dodatkowo świat stworzony przez Lovecrafta na pewno jest dobrze znany fanom komiksów, ponieważ sporo nawiązań znaleźć można w Hellboyu Mignoli, czy Zagładzie Gotham tego samego autora (jeśli chcecie zobaczyć jak wyglądałby Batman w rzeczywistości inspirowanej Zagładą Sarnath H. P. Lovecrafta – polecam). Będąc przy komiksach warto też wspomnieć o japońskich adaptacjach opowiadań dzisiejszego bohatera autorstwa Tanabe Gou (świetna kreska oddająca charakter opowiadań).
O CZYM MOWA?
To, co dzisiaj chciałabym Wam przedstawić to zbiór opowiadań Lovecrafta z czasów gdy był… dzieckiem. „Dziecięce koszmary i fantazje” wydane dwa lata temu przez Wydawnictwo Wielokrotnego Wyboru to cztery opowiadania i wiersz autorstwa młodego pisarza (pierwsze opowiadanie napisał mając ok. 6 lat).
Już we wstępie dowiadujemy się, że sporo historii związanych z dziecięcymi opowiadaniami Lovecrafta to… właśnie tylko mity stworzone przez Keitha Herbera na potrzeby podręcznika do gry RPG Zew Cthulhu, ale spokojnie – sporo to nie wszystkie.
Publikacja zawiera cztery opowiadania: Mała, czarna butelka (w dwóch tłumaczeniach), Tajemnicza jaskinia albo Przygoda Johna Lee, Tajemnica cmentarza, Tajemniczy statek oraz wiersz Do Pana w wersji przetłumaczonej oraz oryginalnej. Wszystkie zostały stworzone między szóstym a dwunastym rokiem życia autora.
PRZECZYTAŁAM TO.
Po przeczytaniu stwierdzam, że do „dojrzałego Lovecrafta” to jeszcze kawał drogi i kilka hektarów lasu przerobionego na papier do spisania, ale biorąc pod uwagę ile lat miał wtedy Samotnik z Providence to jestem pod wrażeniem. To co rzuca się w oczy to szczegółowość, z którą młody Lovecraft opisuje sytuacje (podaje dokładne godziny, daty). Pomimo, że opowiadania te przypominają bardziej nowelki przygodowe niż zapowiedź narodzin ojca współczesnego horroru fantasy, to można już zauważyć w nich coś szczególnego. Bo jaki inny siedmiolatek pisałby o chłopcu, który musi łodzią przetransportować zwłoki swojej siostry, która umiera chwilę wcześniej na jego oczach, albo pogmatwaną niewiele mniej niż Moda na sukces historię porwania z nienawiścią aż po grób – i to dosłownie – w tle?
Uważam, że jeśli jesteście ciekawi jak naprawdę wyglądały pierwsze kroki Ojca Cthulhu na polu literackim, to wato znać te opowiadania. Jeśli jesteście natomiast polonistami w podstawówce to cieszcie się, że Lovecraft nie jest w waszej klasie (każde kolejne wypracowanie mogłoby wpędzać w lekką paranoję). Tak czy inaczej jest to lektura lekka, łatwa i nie zachwyca, ale tylko dopóki nie zdamy sobie sprawy, że te teksty zostały stworzone przez dzieciaka.
Brak komentarzy