Calico – recenzja – kołderkowy zawrót głowy

Szycie kołderki, dobieranie wzorków, kolorów, planowanie kombinacji pod projekty i jeszcze zadowalanie kotów – to wszystko znajdziemy w Calico. Fani gier logicznych oraz kotów powinni dokładnie przyjrzeć się temu tytułowi.

Calico to słodka rodzinna gra od 1 do 4 graczy, gdzie szyjemy kolorową kołderkę z sześciokątnych kafli, na których znajduje się kolor i wzór. Zasady gry są banalnie proste, ich wytłumaczenie zajmuje dosłownie 2 minuty, ale to nie znaczy, że gra jest prostacka. Niedzielny gracz jak i stary wyjadacz na pewno znajdzie tutaj coś dla siebie.

Skrót zasad

Przed grą każdy uczestnik wybiera kolor oraz towarzyszące mu 6 kafli projektów. Spośród nich losujemy 4 i z 4 wybieramy 3 i wkładamy w planszę gracza. Losujemy dodatkowo 3 koty, każdy z innym poziomem trudności i punktacją oraz dorzucamy im po dwa ulubione przez nie wzorki. Gracze dociągają 2 kafelki z worka, a kolejne 3 lądują na stole jako pula wyboru po skończonym ruchu.

W swojej turze gracz kładzie jeden z dwóch posiadanych kafli na swoją planszę, dobiera kolejny ze stołu oraz uzupełnia pulę do trzech z woreczka. I tyle. Innych mechanicznych zasad nie ma.

Jest za to kilka zasad co do punktowania. Na koniec gry PZty zdobywamy z guzików, kotów oraz wypełnionych projektów. Guzik otrzymujemy, jeśli 3 sąsiadujące kafelki mają ten sam kolor. Kota wabimy spełnieniem warunku na jego karcie dotyczącego wzoru – np. posiadaj 4 paprotki w prostej linii. Projekt wypełniamy układając wokół jego kafla, kafle kołderki w danej kombinacji – np. projekt AA-BB-CC wymaga położenia przy nim 3 grup po 2 kafle w tym samym kolorze, lub z tym samym wzorem. Projekt AAAA-BB to dwie grupy, jedna z czterech druga z dwóch kafli o tych samych kolorach lub wzorach. Jeśli uda nam się spełnić warunek podwójnie, czyli grupy będą zarówno posiadały wspólne kolory jak i wzory, to zapunktujemy odpowiednio mocniej.

Grę wygrywa kociarz z największą liczbą punktów.

Wrażenia z gry

Weź kafelka, połóż go w dowolne miejsce, weź kolejny z puli. Wydaje się dziecinnie proste, ale znaczenie przypisane praktycznie każdemu skrawkowi twojej kołderki jest ogromne – jeśli jesteś typem gracza maksymalizującego swoje ruchy.

Cała zabawa opiera się o projekty i ich rozmieszczenie na planszy. Każdy z nich dzieli się przylegającymi do niego kafelkami z sąsiednim projektem, więc albo jeden albo dwa skrawki kołderki będą musiały pasować do 2 projektów, aby wyciągnąć najwięcej punktów z takiego ustawienia. Możemy mieć zadanie AAA-BBB, drugie opodal AAA-BB-C, a trzecie na każdy różny kafel. I teraz kombinuj człowieku, gdzie tutaj położyć tę zieloną paprotkę, aby spełnia warunki dwóch zadań, lub może zostawić je w spokoju i pacnąć ją w innym rogu planszy.

Calico niby mówi ci, jak zdobyć punkty, bo jasno widać projekty, ich wartości oraz potencjalne ruchy do wykonania, tylko są jeszcze guziki no i koty. Więc jeśli zaniecham projekt, to mam szansę na kota, bo on chce cztery paprotki w jednym ciągu, a projekt wymaga, aby każdy kafelek był inny. No tak, ale inny to też może być kolor, a nie tylko wzór. Idąc tym tropem mogę ustawić paprotki dla futrzaka, pamiętając, aby każda przylegająca do projektu była innego koloru. Uff, problem zażegnany. Kot 7 PZ, misja też 7, to już 14 do przodu. Tylko jeśli ogarnę misje na różne kolory i symbole, to już 15 PZ. Dobrze, że nie mam włosów, bo bym sobie je już rwał.

Takich decyzji jest cała masa w malutkim Calico. Niektórzy mogą poczuć się odrobinę przytłoczeni znaczeniem każdego ruchu, bo jest ich nie tak dużo a punkty trzepać trzeba. Jeśli jednak nie chcesz wypalać sobie makówki kombinowaniem projektowym, to gra zawiera tryb rodzinny, gdzie kafle zadań są odwracane na drugą stronę i zwyczajnie blokują miejsce na planszy. Naszym zadaniem wtedy będzie skupienie się na guzikach i kotach. Mniej decyzji rozdzierających duszę i więcej luźnej zabawy. Ten wariant idealnie nadaje się do wprowadzenia niegrających przyjaciół w sidła planszówek lub do zmagań z dziećmi czy dziadkami. Bardzo mądre posunięcie.

Główny tryb jest bardziej wymagający, niekiedy przyprawia o paraliż decyzyjne, ale też mi osobiście dostarcza o wiele więcej satysfakcji z dobrze ułożonej kołderki.

W Calico grałem na 2, 3 i 4 osoby. W przypadku potyczki dwuosobowej gra jest dość strategiczna i pozwala na odrobinę planowania, bo widzimy jakie kafle przeciwnik nam zostawia i możemy po nie dość swobodnie sięgać. W grze trzyosobowej strategię zastępuje taktyka, bo kafelki znikają szybciej i gramy bardziej reaktywnie. W grze przy pełnym składzie panuje wolna amerykanka, kafle znikają szybciej niż się pojawiają, planowanie można wyrzucić przez okno i gramy czysto reaktywnie. Moją preferowaną liczbą graczy jest dwójka.

Jednak nie wszystko kotek co puszyste, Calico ma jeden godny uwagi problem. W grze losowość dociągu z worka może ukatrupić najlepszy plan. Zbieramy niebieskie albo paprotki, a wychodzi tylko zielone albo paski, czy jakaś inna niepotrzebna kombinacja. Może doprowadzić to do zatkania planszy losowymi kafelkami i ostrym obniżeniem punktowania. Gra radzi, aby odrzucić dwa pełne zestawy wzorów, aby zmniejszyć losowość i tak też polecam w Calico grać.

Wykonanie

Gra jest bardzo dobrze zrobiona. Planszetki graczy są dwuwarstwowe z obwódką przytrzymującą kafelki na miejscu i jednocześnie dająca kilka opcji kolorów na start. Same kafle są grube i czytelne. Grafiki kotów i guzików słodkie, a instrukcja dobrze tłumaczy grę

Podsumowanie

Calico to świetna gra zarówno dla niedzielnych graczy jak i starych wyjadaczy dzięki dwóm trybom gry. Banalnie proste zasady przekładają się na głębie rozgrywki pełną małych i dużych decyzji których kulminacją jest pikna pstrokata kołderka z kotami. Gorąco polecam.

Calico możesz kupić tutaj

A tutaj inna przyjemna logiczna gra dla dwóch osób – Tu i Tam