Na żadną grę nie czekałem tak bardzo jak na Sekiro: Shadows Die Twice od wielu, wielu lat. Wreszcie przybyła, grę zakupiłem w dniu premiery i jestem dosłownie pod sam koniec. Zostały mi do pokonania ostatnie dwa bossy fabularne. I już mam tego dosyć.
Pamiętam, że jak pierwszy raz przeszedłem Dark Souls, to praktycznie od razu rozpocząłem New Game+, tak mi się podobała gra. Sekiro: Shadows Die Twice nie chce mi się nawet kończyć, mój zapał opadł mniej więcej w połowie gry i zabawa zaczęła mnie bardzo męczyć. Ciągnąłem ją jeszcze przez jakiś czas i teraz chcę ją tylko sprzedać i cichutko załkać w kącie. Z grą spędziłem około 35 – 40 godzin i recenzja jest oparta na wersji Playstation 4.
Sekiro: Shadows Die Twice nauczyło mnie by nie ufać recenzjom Day One
Już pierwszego dnia po premierze pojawiła się masa recenzji gry Sekiro: Shadows Die Twice. Wszystkie opiewały na wysokie oceny, większość z nich już przeczytałem. Po paru godzinach gry wiedziałem, że większość z tych recenzentów nie przeszła nawet do trzeciego bossa fabularnego i te wszystkie oceny 9/10 są po prostu napisane pod wydawce, a nie pod czytelnika. Właśnie teraz, parę dni po premierze, na grupach i forach pojawiają się pierwsze głosy ludzi którzy po prostu czują się oszukani.
Historia Sekiro: Shadows Die Twice to opera mydlana biednego shinobi, któremu nie udało się obronić swojego Pana. Tutorial polega mniej więcej na tym, że Sekiro, zwany także Wilkiem, uwalnia dziecko którym ma się opiekować i które to praktycznie natychmiast jest porywane ponownie przez tajemniczego i eleganckiego samuraja który na dowidzenia ucina dla Sekiro rękę. Tak zaczyna się nasza przygoda. Fabuła jest raczej przewidywalna, niczym opera mydlana z paroma ciekawymi twistami fabularnymi. Jest opowiedziana inaczej niż w kultowej serii Dark Souls, jednak już ta różnica nie jest tak bardzo znacząca, jak to nie raz było mówione w profesjonalnych recenzjach. Od pewnego momentu, fabuła także ciągnie się na zasadzie zagadek i niedopowiedzeń fragmentarycznych wypowiedzi postaci niezależnych, więc tak naprawdę nic się tutaj nie zmienia.
Postacie niezależne które spotykamy na naszej drodze są napisane całkiem zręcznie i są bardzo klimatyczne. Zwłaszcza nasi antagoniści budzą respekt, na przykład Pani Motyl, staruszka która ledwo się rusza czy też olbrzymia, zepsuta klątwą nieśmiertelności mniszka z którą walczymy pod sam koniec gry i która broni wejścia do pewnego pałacu. Czasem udaje nam się porozmawiać z bossami, tym samym pchając fabułę do przodu. Sam Wilk, nasz protagonista, to raczej mrukliwy i zamknięty w sobie ninja skupiony na wykonaniu swojego zadania. Nie dowiadujemy się o nim zbyt wiele.
Największe kłamstwo Sekiro: Shadows Die Twice
Walka w Sekiro opiera się na różnego rodzaju blokach i unikach. Naliczyłem ich łącznie pięć: atak możemy zablokować, sparować (wciskając blok w ostatniej chwil), uniknąć, przeskoczyć lub wykonując tak zwaną kontrę mikiri, robiąc unik w przód, w stronę nadchodzącego pchnięcia. Większość ataków blokujemy lub po prostu unikamy, część jednak z nich należy uniknąć w odpowiedni sposób, na przykład wróg może wykonać serię zwykłych ataków i na koniec wykonać podcięcie które można tylko przeskoczyć. Jest to do nauczenia i głównie cała zabawa polega nie tyle, co na zmniejszaniu punktów życia wroga, co wpływaniu na jego posturę. Kiedy ta zostanie zmniejszona do zera, możemy wykonać fatal blow pokonując wroga lub też zdejmując jeden z jego pasków życia. Problem jest jednak taki, że postura przeciwnika regeneruje się kiedy nie atakujemy (tak samo nasza). Gra w ten sposób wymusza na nas agresję, przy czym postura regeneruje się wolniej, im mniej punktów życia ma wróg (oraz jego rodzaju, przeciwnicy w ciężkich zbrojach mają bardzo wytrzymałą posturę).
Najłatwiej zabierać wrogom posturę za pomocą perfekcyjnych odbić oraz uników i ataków w plecy. Szybko musimy się więc nauczyć jak to wykonywać, do czego służy głównie drugi oraz trzeci boss fabularny. Niestety, nawet kiedy się tego nauczymy, okazuje się że to nie wystarcza i na przykład pewien boss może i atakuje mieczem tak jak pozostali przeciwnicy w grze, to jednak jego ataki nawet perfekcyjnie zablokowane skutkują zadaniem naszej posturze wielu obrażeń. Wtedy to właśnie zrozumiałem, gdzie jest największa wada w Sekiro: Shadows Die Twice. Nauczyłem się, że większość bossów można pokonać po prostu biegając (wilk ma nieograniczony bieganie) i wyczekując jego długich ataków które otwierają okno na ciachnięcie. W ten sposób od pewnego momentu pokonywałem większość silniejszych przeciwników.
Kiedy to zrozumiałem, zacząłem się śmiać w duchu. Przy niektórych bossach tutaj się ginie po 10 – 15 razy zanim zrozumiemy ich schemat ataku oraz jak je blokować oraz unikać, a wystarczyło tylko biegać. Pierwszy raz to zrozumiałem przy małpie, z którą walkę możecie zobaczyć poniżej. Bardzo mnie irytowało, że zarówno uniki, jak i bloki których skrupulatnie się uczyłem przez całą grę nie działają, więc zacząłem po prostu biegać i obserwować jej ruchy. Zauważyłem dosyć sporo okien na atak, więc zamiast prowadzić jakąś logiczną walkę, to zacząłem biegać i powoli kąsać. Myślałem że to taki pojedynczy przypadek, potem jednak spotkałem jednego z najtrudniejszych bossów w grze i próbowałem z nim walczyć jak From Software przykazał, czyli na blokach i unikach. Nie było to możliwe nawet na perfekcyjnych blokach.
To była najfajniejsza walka w grze, taniec i pojedynek szermierczy w jednym. Warto wspomnieć, że zanim dotarłem do takiej perfekcji (a i tak srogo mi się oberwało, zwłaszcza w trzeciej fazie), to musiałem zostać pokonany z 10 razy i zrozumieć takie zależności, że na przykład powyższy boss, kiedy robi atak z wyskoku to unik w jego lewą stronę nie powoduje wyprowadzenia przez niego nieblokowanego pchnięcia. Gra więc zmusza nas do ciągłego umierania. Ba! Są nawet sceny, kiedy musisz umrzeć, na przykład idąc mostem atakuje nas olbrzymi wąż i trup (niby niektórym graczom udaje się tego uniknąć). Innym razem, idąc w jednej z ostatnich lokacji w grze i wskakując do wody, zostajemy zaatakowani piorunem przez snajpera. Zanim wygrzebiemy się z wody, to zdążymy umrzeć dwa razy. Takich scen w grze jest przynajmniej kilka.
Najgorszy Souls’like w jaki grałem
W poprzednich soulsach większość bossów pokonywałem za 1 – 3 razem. Tutaj tak nie jest, to znaczy jest, ale od momentu kiedy zrozumiałem jak oszukiwać. I normalnie bym tego nie robił, bo w Dark Souls też można oszukiwać, a tego nie robiłem (np. przywołując dwa phantomy do pomocy). Dlaczego? Bo walki tam były trudne, ale sprawiedliwe. Tutaj musisz umrzeć parę razy, bo bossowie zadają nieblokowane ataki zabierające 60 – 70% hp i jeżeli nie jesteś zawodowym speedrunerem który przechodzi gry jedną ręką na gitarze z guitar hero, to nie ma bata byś większości z tych bossów pokonał za pierwszym razem. Są oczywiście wyjątki, jak pierwszy z przeciwników fabularnych którego dosyć łatwo pokonać za pierwszym razem (mi się to udało za trzecim, ponieważ walczyłem jak w Soulsach kręcąc się i obserwując).
Tutaj jednak, kiedy umierasz to tracisz pieniądze (około 50% tego co posiadasz), punkty doświadczenia oraz blokujesz questy dodatkowe, gdyż każda śmierć ma szansę na aktywowanie choroby zwanej smoczym morem u NPC. Kiedy taki NPC zachoruje, to nie możesz wykonywać jego zadań dodatkowych, które działają na tej samej zasadzie co w Dark Souls. Możesz to wyleczyć za pomocą stosunkowo rzadkiego przedmiotu. Co twórcami kierowało projektując przeciwników oraz lokacje w których musisz umrzeć, jednocześnie za każdym razem powodując że tracisz cenne pieniądze czy punkty doświadczenia? Nie mam pojęcia, sztucznie to jednak wydłuża grę, ponieważ jeżeli chcesz mieć najlepsze narzędzia protezy oraz umiejętności, to musisz sobie pobiegać i pofarmić to co straciłeś. Wcześniej jednak przed trudną walką możesz wymienić pieniądze na worki z kasą za dodatkową prowizję (więc lepiej wydać na inne przedmioty), a pasek doświadczenia dobić do kolejnego poziomu.
W poprzednich grach tego typu uczyłeś się, jak grać i wykorzystywałeś to przy coraz to trudniejszych przeciwnikach. Tutaj w pewnym momencie możesz zapomnieć o perfekcyjnych odbiciach oraz unikach, bo przestają mieć sens i musisz kombinować inaczej. Przydatność narzędzi shinobi, także jest znikoma gdyż ich użycie wymaga specjalnych ładunków ducha które kupuje się za pieniądze (coraz drożej z każdym kolejnym etapem w grze, więc warto ich kupić sporo na początku zabawy) lub też czasami wypadają z wrogów. I to kolejny element, który został zmarnowany, bo z paroma wyjątkami, tych narzędzi nie opłaca się używać mimo że ich projekt jest wspaniały. Pamiętamy także, że gra srogo nas karze za każdą śmierć, więc nie ma tutaj miejsca na eksperymenty. W Dark Souls mogliśmy się pobawić, pamiętając gdzie leżą nasze dusze jeżeli eksperyment się nie powiedzie. Tutaj łatwiej jest obejrzeć filmik na YouTube by ogarnąć trudniejsze techniki i potem ćwiczyć je kiedy będziemy mieć pustą sakiewkę oraz doświadczenie na poziomie zero. Bez sensu. Dlatego też większość graczy korzysta tylko z shurikenów oraz petard które ogłuszają. Problem z ograniczonymi zasobami także nie pozwala na używanie wszystkich tych narzędzi regularnie, więc nie ma jak ich się porządnie nauczyć.
Gra wymusza na tobie jeden styl gry – parowanie i okazjonalne uniki, a potem, mniej więcej w połowie gry, to wszystko neguje bo bossy nagle zadają znacznie więcej obrażeń dla staminy nawet jeżeli idealnie sparujemy atak, a ataki są tak obszerne, że uniki nie mają racji bytu (pozdrawiam małpę strażnika). Więc kombinujesz. Gra posiada także jeden olbrzymi błąd, który napsuje wam krwi. Kamera. Często zaczyna wariować, zwłaszcza kiedy zaczniecie walczyć przy ścianie. Innym razem, zwłaszcza podczas uników, kamera lubi zerwać targetowanie z bossa, co często skutkuje natychmiastową śmiercią, bo nie widzimy jaki atak wyprowadza wróg, a przypominam że potrafi nas zgasić za pomocą jednego lub dwóch ataków. Takie sytuacje zdarzały mi się ciągle i nie raz widać je było na naszych live.
Ale nie wszystko w Sekiro: Shadows die Twice jest złe
Bardzo mi natomiast spodobała się grafika oraz muzyka w Sekiro: Shadows die Twice. Gra fantastycznie buduje klimat wczesnej Japonii, kładąc duży nacisk na wierzenia oraz zwyczaje Japończyków z tamtych czasów. Sporo możemy się dowiedzieć z dialogów które możemy podsłuchiwać, nie raz one dają nam faktyczną przewagę w grze (np. dowiemy się, że jeden z pierwszych minibossów boi się ognia). Dowiadujemy się dodatkowo wielu ciekawostek, jak na przykład o problemach głodu w Japonii czy też o hierarchii tamtejszych ludzi. Mity i niesamowite stworzenia przeplatają się z samurajami oraz shinobi ( ninja) i twórcom udało się stworzyć fantastyczną i klimatyczną mieszankę.
Bardzo mi się podoba rozwój postaci, który przebiega dwutorowo. Otóż najpierw odblokowujemy nowe umiejętności za pomocą punktów doświadczenia które zdobywamy w trakcie walk. Dają one nam realne możliwości, które się niesamowicie przydają. Są to umiejętności aktywne, pasywne, lub zmieniające działanie naszych akcji. Przykładem umiejętności aktywnej może być fantastyczne cięcie kruka, które pozwala nam doskoczyć do przeciwnika. Umiejętności pasywne mogą przykładowo zwiększyć nasze leczenie lub też dać dodatkowe sloty na duchowe talizmany, a umiejętności dodatkowe mogą pozwolić nam na wyprowadzenie combo po użyciu niektórych narzędzi protezy protezy lub też używać tych narzędzi w locie.
Następnie możemy ulepszać naszą protezę. Z czasem Sekiro odnajdzie kolejne narzędzia shinobi, które będzie mógł wmontować do protezy i je następnie ulepszać. Daje to nam fantastyczne możliwości odblokowując kolejne wariacje naszych protez, które jak już wcześniej wspomniałem, nie są zbytnio przydatne, bo gra niezbyt pomaga nam w ich zrozumieniu. A niuansów jest sporo, bo na przykład boski wachlarz który odwraca przeciwników do nas plecami, jednocześnie niszczy złe moce zabijając natychmiast mnichów. Dowiedziałem się o tym, oglądając stream innego gracza. Potem sam korzystałem z tej umiejętności, do czasu aż nie było mi szkoda duchowych znaczków, które wolałem trzymać na trudniejsze walki.
Freeplay, czyli bieganie między lokacjami, także mi się podobał. Shinobi jest bardzo mobilny dzięki lince w protezie, jednocześnie jest prawdziwym mordercą. Skradamy się i wybijamy wrogich żołnierzy jednego za drugim, czasem nawiązując otwartą walkę, jednak dzięki lince oraz szybkości, spokojnie możemy uciec lub zaatakować z flanki skutecznie oddzielając pojedynczych wrogów. Cała zabawa ze zwykłymi żołnierzami opiera się (tak jak powinna) na blokach i parowaniu i walka ze zwykłymi potworkami daje zdecydowanie masę satysfakcji. Okna blokowania są ciut dłuższe (chociaż nie zawsze, zwłaszcza pod koniec gry są trudne do parowania potwory, jednak i wtedy nasze umiejętności powinny być na odpowiednim poziomie). I znowu, jest także masa protez których nie wykorzystamy, a które bardzo się przydają do walki, jednak szkoda nam waluty na ich używanie.
Podsumowanie
Sekiro: Shadows Die Twice to pierwsza gra od wielu lat, która tak mocno mnie rozczarowała. Wiecie, to nie jest zła pozycja. Gra ma potężny, wyczuwalny klimat oraz świetne poruszanie się po lokacjach. Problem jednak jest tego typu, że w swoim podwalinach w moim odczuciu, została bardzo źle zaprojektowana, co spowodowało że nie czerpałem tyle przyjemności ile chciałem. Gdyby to twórcy zaoferowali więcej sposobów walki, a nie tylko szarża i parowanie, które zresztą potem przestają mieć rację bytu, to pewnie dobrałbym odpowiednią strategię i bawiłbym się lepiej. A tak mam grać tylko w jeden sposób, w grze która mimo swoich różnic, działa praktycznie tak samo jak stare, dobre soulsy. Zły ruch.
Może to po prostu nie jest gra dla mnie? Czy jako fan serii Dark Souls, powinienem odbić się od tego tytułu? I to nie jest inna gra od starych soulsów. Nie bardziej niż Bloodborne był inny od Dark Souls 2. Wielu moich znajomych soulsomaniaków ma bardzo podobne odczucia do moich (czasem też marudzą na skradanie, mi akurat się podoba). Znam też parę osób, którym gra przypadła do gustu, a nawet paru fanboyów którzy mnie pobiją za tą recenzję. Powiedziałbym, że każdy musi spróbować, ale po napisaniu takiej krytycznej recenzji nie mogę tego zrobić z czystym sercem.
Podsumowanie
Pros
- ciekawy system rozwoju postaci
- bardzo fajne poruszanie się po lokacjach oraz walki ze zwykłymi jednostkami
- niektórzy bossowie to majstersztyk
- parę interesujących postaci fabularnych
Cons
- gra, w której musisz umierać by się nauczyć grać ... jednocześnie bardzo karząc każdą śmierć
- zmienia preferowany styl walki w połowie gry
- niewykorzystany potencjał protez shinobi
- praca kamery i okazjonalnie "zrywany" target lock z przeciwników
Odważna recenzja 🙂
Wreszcie ktoś o tym gniocie napisał prawde, po DS, Bloodborne wypuścic takie guano – fromsoftware – wstydź się, ogromne rozczarowanie. Nie działająca garda, wariujaca kamera, brak trybu współpracy, brak rozbudowy postaci o nowe bronie, słaba grafika, zgadzam sie z autorem w 100% po przejściu 3/4 gry nie maiłem ochoty na wiecej gdzie Dark Soulsy przeszedłem 7-em razy.
W ta gre mozna grac na wiele sposobów, jak ktos lubi biegac i walczyc 30min z bossem to nie dziwi mnie ze nie czerpal przyjemnosci z gry, zycze powodzenia z ostatnim bossem ta technika hehe. Parowanie i szarza to właśnie to na czym opiera sie ta gra i kiedy to zrozumiesz zaczniesz sie dobrze bawic, niestety wymaga to wielu prob – gra jest bardzo trudna i frustrujaca, ale daje sporo satysfakcji po przejsciu.
Jak to można w tą grę grać na wiele sposobów? Wymień trzy. W Dark Souls masz np. str, dex czy int w każdym buildzie kolejne wariacje (str na heavy 2h, z tarczą, bez armora etc). Jak to jest w Sekiro?
Projekt walki w sekiro to po prostu QTE, oskryptowane sekwencje, gdzie nie mam żadnej przyjemności i swobodnej zabawy walką. Dlatego brak tutaj multi, twórcy wiedzą że ten system nie nadaje się do pvp.
Dobra recenzja ja dałbym 2 punkty nie wiecej, komentarze i recki na temat tej gry dające 9/10 są kupione, nie dajcei sie nabrac to guano po DS i Bloodborne.
Dzięki 🙂 Jednak doceniam pracę autorów przy tej grze, bo są w niej i dobre strony. Nie podoba mi się jednak strona w którą idzie seria. Zobaczymy co nam zaoferuje Elder Ring.
Myślę,że pod względem jakości gra prezentuje bardzo wysoki poziom tylko wszelkie kontrowersje i skrajne opinie wynikają ze specyfiki systemu walki.
Mi osobiście on wybitnie leży pokusiłbym się o stwierdzenie,że Sekiro dało mi najwięcej radości z samego 'gameplayu”(wyłączając czyniki „artystyczne”) ze wszystkich gier jakie grałem w życiu.
Jednak mimo to rozumiem głosy negatywne ten system jest tak zrobiony,że nie każdemu będzie sprawiał frajdę.
Jednak vice versa osoba która zaznała na własnej skórze walki w Sekiro powinna rozumieć o co chodzi osobom takim jak ja i nie kontr-oponować ich zdania.
Dam tylko Veto,że walka z najtrudniejszymi Bossami bez używania chessów jest „nie możliwa”.
Jestem raczej przeciętniakiem któremu kilkugodzinne maratony z Bossami w grach From Software nie obce a udało mi się tego dokonać( z wielkim trudem zwłaszcza na Ishinie i „Sowie Ojcu”) ba NK za pierwszym razem czy Midir zajęli mi więcej czasu niż jakikolwiek Boss w Sekiro,tak wiem argument anegdotyczny ale myślę iż stwierdzenie o „niemożliwości” walki z late-gamowymi Bossami w Sekiro bez chessów to zwyczajnie informacja nieprawdziwa.
„Nie podoba mi się jednak strona w którą idzie seria. Zobaczymy co nam zaoferuje Elder Ring.”
Elden Ring na bank będzie powrotem do wolniejszej „Soulsowej” walki i mocnych elementów RPG z kilkoma innowacjami i delikatnym romansem z sanboxem.
Jednak myślę ,że zobaczymy jeszcze gry od pana
Miyazakiego które będą czerpały z Sekiro jak i inne eksperymenty z formą Soulslików na zupełnie nowych ip.
Bardzo mnie to cieszy zwłaszcza w branży zdominowanej przez sequele i powtarzalność mechanik.
Póki co czekamy na jakieś informacje na temat tego czym będzie Elden Ring. Nie ukrywam, że bardzo czekam na tą grę bo jestem olbrzymim fanem soulsów, pytanie tylko czy gra będzie bardziej jak Dark Souls czy właśnie Sekiro.
„Projekt walki w sekiro to po prostu QTE, oskryptowane sekwencje, gdzie nie mam żadnej przyjemności i swobodnej zabawy walką. ”
Gigantyczne uproszczenie i tak jakby walki w Blooborne czy DS nie polegały na reagowaniu na akcje Bossa tylko zamiast parowania i ciosów masz czekanie na atak przeciwnika czekanie na wygaśniecie animacji ataku i od nowa.
Oczywiście upraszczam ale tak samo jak ty zrobiłeś z Sekiro.
Umarłem że smiechu xddd. W tej grze jestes SZERMIERZEM wiec to oczywiste ze walki polegają na blokowaniu i kontrach a nie kretyńskich przewrotach, które w magiczny sposób powodują ze przenikasz przez ostrze wroga… Zresztą tytuł gry roku świadczy sam za siebie wiec, jak co niektórzy pisali, recenzje nie były kupione. Sekiro wyprzedziło swe czasy i przewróciło mechaniki znane z DS do góry nogami. To dzięki takim innowacyjnym podejściom mamy co raz lepsze gry. W przeciwnym razie dalej gralibyśmy w tetrisa :).
Cieszę się, że poprawiłem tobie humor 🙂 Sekiro nic nie wyprzedza, gwarantuję tobie że kolejne gry From Software będą wypadową między Bloodborne a właśnie Sekiro, czyli będą krokiem wstecz w porównaniu „wizjonerskiego” Sekiro.
Wystarczy zobaczyć statystyki na Steamie, Sekiro jest praktycznie martwe, w Dark Souls 3 ludzie grają do dzisiaj. Wszystko dzięki multi oraz dziesiątkom różnych buildów. Słowem, możesz grać jak chcesz i z kim chcesz. Eksperyment się nie udał.
I jeszcze jedno. W którym miejscu nazwy SEKIRO: SHADOWS DIE TWICE, tytuł sugeruje że jesteśmy szermierzem? No i dodge w Sekiro powodują że przenikasz przez ostrze wroga. Chodzi o timing, jak będzie poprawny to mogą nawet animacje przez siebie przenikać a ciebie wróg nie trafi, jak będzie timing zły, to i strzały będą skręcać w locie w twoją stronę.
Nie udał się?
Mniejsza aktywność na steamie to wypadkowa tego iż jest to gra czysto singlowa co w tym dziwnego?
Jak kiedyś pisałem na tym blogu rozumiem graczy którzy „nie czują” Sekiro i nie zamierzam
o cokolwiek w tym przypadku się kłócić bo nie ma o co,owa gra mimo iż bardzo mocno bazuje na formule souls jest tak mechanicznie różną pod względem walki, że nią ma nic dziwnego, że nie wszyscy fani From to kupili i kropka.
Myślę jednak, że powinieneś się wycofać ze opinii iż Sekrio zostało źle przyjęte przez graczy
bo jest to oczywista nieprawda.
Bardzo dobra sprzedaż, masa nowych fanów, tytuły gry roku(także od społeczności wspomnianego przez Ciebie Steama) brak akceptacji przez cześć(w sumie dość małą) „konserwatystów soulsowych” nie oznacza brak akceptacji społeczności graczy.
Przyszłość gier From to elektryzująca zagadka.
Po ogromnie czasu pełnego męki w końcu mamy tralier i info o Elden Ring.
Tak jak się spodziewałem to następca Dark Souls pełna gębą ach ten farserwis w tralierze w projekcie przeciwników i w fabule.
Patrząc jednak na urywki mam wrażenie, że zobaczymy oprócz skradania jakiś wpływ Sekiro
koniec ery rolowania i normalny skok to umożliwią.
Tempo walki żywcem przypomina mi Sekiro ale cóż to zobaczymy dokładnie na niepociętym gampelayu pewnie na Gamesconie.
Po Elden Ring ewolucji Dark Souls na pewno zobaczymy coś nieszablonowego, nie wierze
w banały we stylu Bloodborne 2 itp.
Kolejny eksperyment? Nowa mechanik walki? Nowa estetyka artystyczna?
Ewolucja formuły Sekiro czy cos zupełnie odmiennego?
Przekonamy się a Miyazaki i spółka na pewno wrócą też do Japońskich klimatów prędzej czy później.
Jeżeli wtedy porzucą mechanikę zaproponowana w Sekiro to wtedy jasne będzie iż rzeczywiście From z jakiegoś powodu uznaje Sekiro za nieudane.
Szczerze jednak w to wątpię, stawiam na to samo uniwersum i ewolucje mechaniki.
Az mi się morda cieszy jak sobie wyobrażam grę która dla Sekiro będzie pod względem rozwoju mechaniki walki tym czym jest Dark Souls 3 dla Dark Souls 1.
Bo ja ten system walki kocham ale nie zamierzam zmuszać do kochania go ani Ciebie ani kogokolwiek innego.
Sekiro jest najmniej popularną grą ze stajni from, a elden ring wraca do korzeni soulsowych, tylko w otwartym świecie. Brak multi, rozwoju postaci oraz dowolności przy walce z bossami odbił się przy sekiro. Dla mnie ta gra to qte, gdyż zawsze walczysz tak samo i nie ma żadnych zróżnicowanych strategii przy bossach
Dziękuję także że wracasz z komentarzami. Nawet jeżeli nie zgadzam się z Twoim punktem widzenia, to bardzo chętnie wymienię się spojrzeniem na tą grę oraz serię
Grę kupiłem tylko ze względu na Daemon Souls , Dark Soulsy , Bloodborna at także Nioha. Przeszedłem wszystkie jak również ng+ tak więc uważam się za całkiem niezłego gracza i tamte gry dawały mi satysfakcje, aczkolwiek Sekiro mnie pokonało nie jestem wstanie jej przejść po prostu mnie zmęczyła być może nie mam już cierpliwości do powtarzania jednej walki kilka godzin. Mam nadzieje, że kolejne gry od FromSoftware będą bliższe Dark Souls:)
No mi się udało ukończyć, ale nie czerpałem przyjemności z gry. Sekiro od początku do końca karze tobie grać w jeden sposób. Do tego brakuje buildów, jakiegoś pvp lub coopa. Fajnie robi to Nioh. Dla mnie druga część Nioh to póki co najlepsza gra 2020 🙂
https://bigbaddice.pl/nioh-2-recenzja/
Co za bzdury, autorowi po prostu nie starczyło cierpliwości by załapać dobrze mechanikę walki, ja męczyłem się do Genichiro, później załapałem i była to niesamowita satysfakcja gdy pokonywałem kolejnych bossów, gra ma zupełnie inny klimat i mechaniki niż typowe soulsy i porównywanie jej jest totalną pomyłką, zarzuty że jest inna są po prostu śmieszne
Tylko że ja ukończyłem grę, więc mechanikę opanowałem bardzo dobrze. Po prostu jest do dupy, zwykłe QTE. Tutaj unik, teraz skoczyć.
no najwyraźniej nie do końca opanowałeś jak miałeś problem z pokonaniem guardian ape’a i mówisz, że się go kontrować nie da, tylko trzeba cheesować xD
Dzieciaku, nawet nie wiesz o czym mówisz. Wróć tutaj jak przejdziesz parę innych gier From Software.
Postura przy odbiciach się zmniejsza, ale przy perfekcyjnym parrowaniu, nigdy nie spadnie nam pasek do zera 😉
recenzja słaba. bardzo nierzetelna. skupia się między innymi na „niepotrafiłem przejść małpy, wiec nie da się jej przejść”. jeśli ci chodzi o guardian ape, to ona była testem, czy uczyłeś się na swoich porażkach podczas grania. pierwsza faza jest prosta, ponieważ wystarczy ją po prostu podpalić, bądź używać fajerwerków. owszem. podczas drugiej fazy małpa porusza się chaotycznie. ale ale! właśnie najlepiej się walczy z bezgłową małpą używając kontrowania. po skontrowaniu potężnego ataku małpa przestaje się ruszać. i to że ty zaczynasz panikować, i latać wszędzie po mapie bo się stresujesz, zamiast po prostu walczyć, to nie jest wina twórców, ani tego ze gra wymaga zmiany stylu gry, tylko tego, że to ty robisz coś nie tak, i na dobrą sprawę nie używasz wymaganego przez twórców stylu gry. wszystkie headlessy da się kontrować, i zbijać im postawy. poza tym płacz o tą karę za umieranie jest równie absurdalny co cena smoczych łez, którą trzeba zapłacić, żeby wyleczyć smoczy mór XD twórcy dosłownie dali ci jak na talerzu sposob zabezpieczenia pieniedzy, dajac mozliwosc kupienia sakiewek, punkty umiejetnosci tez nie spadaja ci ponizej liczby calkowitej, wiec wystarczy wyfarmic do pelnego punktu zeby sie zabezpieczyc. i to że ty nie przyswoiłeś nic przez cały okres grania, i przez to tobie nie idzie, to nie znaczy że recenzenci błędnie ocenili grę. tylko ty po prostu szukasz usprawiedliwienia na swoją własną nieumiejętność xD jak to mówią „Git Gud”
Na moim kanale znajdziesz let’s playe z Demon’s Souls, Nioh 2 oraz 1, wszystkich części dark souls oraz bloodborne. Prawdopodobnie sam powinieneś się nauczyć grać, kiedy mówię że jakiś souls jest zjebany to taki jest. Cieniasie. Fanboystwa i chamstwa tu nie tolerujemy więc szanuj się albo się pożegnamy.